ΙΧΩΡ ΚΑΙ ΠΕΤΡΙΧΩΡΟΣ---Ράνια Τζεν The Mythologists--ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

 ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ

dorieas1968@gmail.com

ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 2 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2016

ΙΧΩΡ ΚΑΙ ΠΕΤΡΙΧΩΡΟΣ

Φίλες και φίλοι 

Είναι γνωστό από τη μυθολογία ότι ο Ιχώρ είναι το αίμα των θεών και των αθάνατων.

Τι είναι όμως ο πετριχώρος; Είναι το αίμα της γης.

Η λέξη πετριχώρος είναι σύνθετη από την «πέτρα» και τη λέξη «ιχώρ». Ο ιχώρ της πέτρας.

Πετριχώρος ονομάζεται η χαρακτηριστική οσμή που βγαίνει από το χώμα όταν βρέχει. Το 1964 μια αυστραλιανή μελέτη στην επιθεώρηση Nature ανέλυε την προέλευση αυτής της οσμής που ονομαζόταν πετριχώρος. Ήταν πρώτα η γεωσμίνη, μια ουσία που παράγεται από βακτηρίδια κι έπειτα μια ελαιώδης ουσία που βγαίνει από κάποια φυτά και απορροφάται από αργιλώδη και αμμώδη εδάφη.
Όταν λοιπόν βρέχει μυρίζουμε το αίμα της γης.
Ο ιχώρ, το θεϊκό αίμα ήταν γαλαζωπό ή κατ’ άλλους χρυσό, θα μπορούσε να έχει το χρώμα του φωτός.


Ο ιχώρ αναφέρεται από τον Όμηρο, τον Πλάτωνα, τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, τον Ιουλιανό, τον Αριστοτέλη, τον Πυθαγόρα, αλλά και τον Ιπποκράτη, ο οποίος υπαινίσσεται με τη λέξη ιχώρ σωματικό υγρό από κάποιους αρρώστους.

«ρέε δ’ άμβροτον αίμα θείο, ιχώρ, οις περ τε ρέει μαχάρεσση θεοίσιν», γράφει ο Όμηρος στην Ιλιάδα

Όταν η Αφροδίτη πήγε να προφυλάξει τον προστατευόμενό της, τον Αινεία που χτυπήθηκε από τον Διομήδη, βάζοντας τα μπράτσα της, τότε πληγώθηκε από το δόρυ του Διομήδη και από την πληγή έτρεξε ιχώρ.

Ο Πλάτων στον Τίμαιο δίνει την παρακάτω περιγραφή του υγρού αυτού:
«ο ιχώρ, το υγρόν, ο ορός του αίματος είναι απαλός της μαύρης και της οξείας χολής είναι δριμύς, όταν αναμειγνύεται ένεκα θερμότητας με αλμυρά συστατικά, τότε το ονομάζουμε οξύ φλέγμα».

Όταν τραυματίζονταν θεοί, ημίθεοι και ήρωες απελευθερωνόταν Ιχώρ.
Αυτό πίστευαν ότι είχε το χαρακτηριστικό να διατηρεί τις ιδιότητες των τροφίμων και των ποτών των αθανάτων, ενώ παράλληλα ήταν δηλητηριώδες για τον κοινό άνθρωπο. Ακόμα και για τον Τάλω έλεγαν ότι είχε στις φλέβες του ιχώρ, ενώ κατ’ άλλους αυτό ήταν υδράργυρος.

Εικόνα 1775 Joseph-Marie Vien, Η Αφροδίτη πληγώνεται από τον Διομήδη

Ράνια Τζεν

The Mythologists

Η σύσταση της ψυχής--Θεάγης – Περί Αρετής και ψυχικών χαρακτηριστικών --Αντικλείδι---

Η σύσταση της ψυχής

4 hours ago

Αντικλείδι

Φιλοσοφία

Προσθήκη σχολίου

Θεάγης – Περί Αρετής και ψυχικών χαρακτηριστικών 

Η σύσταση της ψυχής χωρίζεται σε λογική, θυμικό και επιθυμητικό. Η λογική κυβερνάει τη γνώση, το θυμικόσχετίζεται με την παρόρμηση  και το επιθυμητικό κυβερνάει τα συναι­σθήματα της ψυχής.

Όταν αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μια πράξη, εκδηλώνοντας μια σύνθετη ενέργεια, τότε η ψυ­χή φθάνει σε ομολογία και αρετή. Όταν ο στασιασμός τα χω­ρίζει, τότε εμφανίζεται κακία και δυσαρμονία.

Η αρετή συνε­πώς περιέχει τρία στοιχεία: γνώση, δύναμη και προαίρεση.

Η αρετή της λογικής ικανότητας της ψυχής είναι η σοφία, η οποία είναι μια συνήθεια θεώρησης και κρίσης.

Η αρετή του θυμικού μέρους είναι το θάρρος, δηλαδή η συνήθεια να υπομένουμε τα τρομερά πράγματα και να αντιστεκόμα­στε σ’ αυτά.

Η αρετή του επιθυμητικού μέρους είναι η εγκράτεια, δηλα­δή η μετριοπάθεια και ο περιορισμός των ηδονών που προ­έρχονται από το σώμα.

Η αρετή της όλης ψυχής είναι η δι­καιοσύνη, γιατί οι άνθρωποι πράγματι γίνονται κακοί είτε μέ­σω αχρειότητας είτε μέσω ακολασίας είτε μέσω φυσικής α­γριότητας. Βλάπτονται μεταξύ τους εξαιτίας της κερδοσκο­πίας, της ηδονής ή της φιλοδοξίας.

Η αχρειότητα επομένως ανήκει πιο σωστά στο λογικό μέρος της ψυχής. Ενώ η σύνεση είναι παρόμοια με την καλή τέχνη, η αχρειότητα με την κακή τέχνη που επινοεί τεχνάσματα για να δράσει άδικα.

Η ακολα­σία ανήκει στο επιθυμητικό μέρος της ψυχής, αφού η εγκρά­τεια συνίσταται στην καθυπόταξη και η ακολασία στην απο­τυχία καθυπόταξης των ηδονών.

Η αγριότητα ανήκει στο θυ­μικό μέρος της ψυχής, γιατί όταν κάποιος παρακινείται από κακές επιθυμίες, ικανοποιείται όχι όπως αρμόζει σε άνθρω­πο αλλά σε ζώο, και αυτό ονομάζεται αγριότητα.

Τα αποτελέσματα αυτών των διαθέσεων προκύπτουν επί­σης από τα πράγματα χάρη των οποίων γίνονται.

Η αχρειότητα, προερχόμενη από το λογικό μέρος της ψυχής, καταλήγει σε απληστία.

Το λάθος του θυμικού μέρους είναι η φιλοδο­ξία, η οποία καταλήγει σε αγριότητα και καθώς το επιθυμητικόμέρος καταλήγει σε ηδονή, αυτό προκαλεί ακολασία.

Όπως οι άδικες πράξεις είναι αποτέλεσμα πολλών αιτιών, το ίδιο και οι δίκαιες πράξεις· γιατί η αρετή είναι από τη φύ­ση της ευεργετική και επικερδής, ενώ η κακία είναι κακο­ποιός και επιβλαβής. 

Αφού όμως ένα μέρος της ψυχής οδηγεί, ενώ το άλλο α­κολουθεί και αφού οι αρετές και οι κακίες συνυπάρχουν σε αυτά, είναι φανερό ότι και όσον αφορά τις αρετές, επίσης μερικές ηγούνται και άλλες ακολουθούν, ενώ άλλες είναι σύνθετες.

Εκείνες που ηγούνται, είναι αρετές τέτοιες, ό­πως η σοφία· εκείνες που ακολουθούν είναι αρετές τέ­τοιες, όπως το θάρρος και η εγκράτεια· και στις σύνθετες περιλαμβάνεται η δικαιοσύνη.

Οι αρετές λοιπόν συνυπάρ­χουν στα πάθη, έτσι ώστε μπορούμε να αποκαλέσουμε αυτά τα τελευταία ύλη των πρώτων.

Από τα πάθη το μεν ένα είναι εκούσιο και το άλλο ακούσιο·  η ηδονή είναι εκούσια και ο πόνος ακούσιος.

Οι άνθρωποι που διαθέτουν πολιτικές αρε­τές αυξάνουν και μειώνουν αυτά, οργανώνοντας τα άλλα μέ­ρη της ψυχής σύμφωνα με εκείνο που κατέχει λογική. Το ε­πιθυμητό σημείο αυτής της προσαρμογής είναι ότι η διάνοια δεν θα πρέπει να εμποδίζεται στην εκτέλεση του κατάλληλου έργου της, ούτε από έλλειψη ούτε από υπερβολή.

Προσαρ­μόζουμε το λιγότερο αγαθό σε εκείνο που είναι περισσότερο αγαθό και στον κόσμο κάθε μέρος που είναι πάντα παθητικό, υφίσταται χάριν εκείνου το οποίο πάντα κινείται.

Στην ένωση των όντων το θηλυκό υφίσταται χάριν του αρσενικού, γιατί αυτό το τελευταίο σπέρνει, γεννώντας μια ψυχή, ενώ το πρώτο μεταβιβάζει επίσης ύλη σε εκείνο το οποίο γεννιέ­ται.

Στην ψυχή το άλογο υφίσταται χάριν του λογικού μέ­ρους.

 Η οργή και η επιθυμία οργανώνονται σε σχέση με το πρώτο μέρος της ψυχής· η πρώτη σαν ένας δορυφόρος και φύλακας του σώματος, η δεύτερη σαν ένας παρασκευα­στής και χορηγός κάθε αναγκαίου.

Η διάνοια, όντας εδραιω­μένη στην ανώτερη κορυφή του σώματος και έχοντας μια θέα εκείνου που είναι από όλες τις μεριές λαμπερό και διαφανές, διερευνά τη σοφία των αληθινών όντων. Αυτή είναι πράγματι η φυσική λειτουργία της, να διερευνά και να κατέχει την α­λήθεια και να ακολουθεί εκείνα τα όντα που είναι πιο έξοχα και σεβαστά από την ίδια. Γιατί η γνώση των θείων και πιο σεβαστών πραγμάτων είναι η αρχή, η αιτία και ο κανόνας της ανθρώπινης ευδαιμονίας.

Οι αρχές όλων των αρετών είναι τρεις: γνώση, δύναμη και προαίρεση.

Η γνώση πράγματι είναι εκείνη μέσω της οποίας συλλογιζόμαστε και διαμορφώνουμε μια κρίση των πραγμάτων η δύναμη είναι μια ορισμένη φυσική ρώμη από την οποία αντλούμε την υπόσταση μας και η οποία χαρίζει σταθερότητα στις πράξεις μας· και η προαίρεση είναι, θα λέ­γαμε, το χέρι της ψυχής το οποίο μας ωθεί να προσεγγίσου­με και να οικειοποιηθούμε τα πράγματα.

Η ψυχή χωρίζεται στη λογική, το θυμικό και το επιθυμητικό.

Η λογική ικανότητα κυβερνά τη γνώση, το θυμικό σχετίζεται με την παρόρμηση και το επιθυμητικό κυβερνά θαρραλέα τα συναισθήματα της ψυχής.

Όταν αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μια δράση, εκδηλώνοντας μια σύνθετη ενέργεια, τότε προκύπτει στην ψυχή ομολογία και αρετή. Όταν ο στασιασμός τα χωρίζει, τότε εμφανίζεται δυσαρμονία και κακία.

Όταν η λογική ικανότητα επικρατεί του άλογου μέρους της ψυχής, τότε προκύπτει καρτερία και εγκράτεια· καρτερία, όταν κατεχόμεθα από πόνους και  εγκράτεια, όταν κατεχόμεθα από ηδονές.

Αλλά όταν τα άλογα μέρη της ψυχής επικρα­τούν του λογικού μέρους, τότε προκαλείται μαλθακότητα και ακράτεια· μαλθακότητα, γιατί αποφεύγουμε το μόχθο και α­κράτεια, γιατί μας υπερνικούν οι ηδονές.

Όταν όμως επικρα­τεί το καλύτερο μέρος της ψυχής, το κατώτερο ελέγχεται· το πρώτο οδηγεί και το δεύτερο ακολουθεί, ενώ και τα δυο συναινούν και συνομολογούν και τότε σε ολόκληρη την ψυχή γεννιέται η αρετή και η τέλεια αγαθότητα.

Επίσης, όταν το επιθυμητικό μέρος της ψυχής ακολουθεί τη λογική, τότε γεν­νιέται η σωφροσύνη όταν αυτό συμβαίνει με το θυμικό, τότε γεννιέται η ανδρεία και όταν λαμβάνει χώρα σε όλα τα μέρη της ψυχής, τότε προκύπτει η δικαιοσύνη.

 Η δικαιοσύνη είναι εκείνη η οποία χωρίζει όλες τις κακίες και όλες τις αρετές της ψυχής μεταξύ τους. Η δικαιοσύνη είναι σαν ένα σύστημα και οργάνωση των μερών της ψυχής και τέλεια και υπέρτατη αρετή· σε αυτήν περιέχεται το καθετί, ενώ τα άλλα αγαθά της ψυχής δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτήν. Γι’ αυτό και η δικαιοσύνη κατέχει μεγάλη δύναμη τόσο μεταξύ των θεών, όσο και μεταξύ των ανθρώπων. Περιέχει το δεσμό μέσω του οποίου συνδέεται ολόκληρο το σύμπαν και επίσης εκεί­νον μέσω του οποίου συνδέονται οι θεοί και οι άνθρωποι. Μεταξύ των ουράνιων θεών ονομάζεται θέμις και μεταξύ των χθονίων ονομάζεται Δίκη,ενώ μεταξύ των ανθρώπων ονομάζεται Νόμος. Αυτά δεν είναι παρά σύμβολα και σημεία που υποδηλώνουν ότι η δικαιοσύνη είναι η υπέρτατη αρετή.

Αλλά η αλήθεια διαπιστώνεται και από τα ονόματα:

όταν η λογική της ψυχής μειονεκτεί αυτή η διάθεση ονομάζεται αφροσύνη

όταν μειονεκτεί το θυμικό, ονομάζεται θρασύτη­τα ή δειλία· όταν μειονεκτεί το επιθυμητικό, ακράτεια.

Όταν πάλι αμβλύνεται η λογική, το ονομάζουμε αφροσύνη· όταν οξύνεται, θράσος·

όταν αμβλύνεται το επιθυμητικό, το ονο­μάζουμε φιληδονία· όταν οξύνεται, ακολασία και συνολικά ο συνδυασμός όλων, όταν δεν γίνεται με ορθολογισμό, ονομά­ζεται κακία.

Αν αυτή η κακία προκαλείται από κάτι συγκεκρι­μένο, αποκαλείται ανοησία· αν προκαλείται από φόβο, δειλία· αν από ηδονές, ακολασία· αν από κερδοσκοπία, αδικία.

Συνεπώς η αρετή, όταν συνίσταται στο συλλογισμό και την κρίση, ονομάζεται φρόνηση·

όταν συνίσταται στην αντοχή φοβερών πραγμάτων, ονομάζεται θάρρος·

όταν συνίσταται στην καταστολή των ηδονών, ονομάζεται εγκράτεια·

και ό­ταν σχετίζεται με την αποφυγή της βλάβης των άλλων, ονο­μάζεται δικαιοσύνη.

Η υπακοή συνεπώς στην αρετή, σύμφω­να με την ορθή λογική, και η παρέκκλιση από αυτήν, αντίθετα προς την ορθή λογική, τείνουν η μεν προς την κοσμιότητα, η δε προς το αντίθετο της. Το δέον είναι αυτό που πρέπει να είναι. Δεν απαιτεί ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεση, όντας ό­πως θα έπρεπε να είναι.

Το μη δέον είναι δυο ειδών: η υπερ­βολή και η έλλειψη.

Η υπερβολή είναι η περίσσεια του δέο­ντος και η έλλειψη είναι το λιγότερο του δέοντος.

Η αρετή όμως είναι η κατοχή του δέοντος. Έτσι είναι ταυτόχρονα α­κρότητα και μεσότητα. Είναι μεσότητα, επειδή βρίσκεται α­νάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη· είναι ακρότητα, ε­πειδή δεν δέχεται ούτε αύξηση ούτε μείωση, όντας ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι.

Αφού όμως η αρετή του ήθους έχει σχέση με τα πάθη, από τα οποία υπέρτατα είναι η ηδονή και η λύπη, είναι φανερό ότι η αρετή δεν συνίσταται στην εκρίζωση των παθών της ψυχής, της ηδονής και της λύπης, αλλά στην εναρμόνιση τους. Γιατί ούτε η υγεία, που είναι ένας καλός συγκερασμός των σωμα­τικών δυνάμεων, έγκειται στην αφαίρεση του ψυχρού και του θερμού, του υγρού και του ξηρού, αλλά στον κατάλληλο και συμμετρικό συγκερασμό τους. Γιατί η υγεία είναι μια συμμε­τρία όλων αυτών. Παρόμοια στη μουσική η αρμονία δεν βρί­σκεται στην εξαίρεση του υψηλού και του χαμηλού τόνου, αλλά στον κατάλληλο συνδυασμό τους. Γιατί όταν αυτοί οι ήχοι συνταιριάζονται, τότε προκύπτει συμφωνία και η παρα­φωνία αποκλείεται. Επίσης το αρμονικό συνταίριασμα του θερμού και του ψυχρού, του υγρού και του ξηρού, προκαλεί υγεία και καταστρέφει την ασθένεια. Έτσι και στην ψυχή όταν συνταιριάζεται το θυμικό και το επιθυμητικό, τότε οι κακίες και τα άλλα πάθη εξαφανίζονται και δημιουργούνται οι αρε­τές και τα καλά ήθη.

Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της ηθικής αρετής είναι η προαίρεση στα καλά. Γιατί η λογική και η δύναμη είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν και χωρίς την αρετή, η προαίρεση όμως είναι αδύνατον. Γιατί η προαί­ρεση δείχνει την ποιότητα του ήθους.

Όταν η λογική επιβάλλεται πάνω στην παρόρμηση και στο συναίσθημα, τότε δημιουργεί εγκράτεια και καρτερία. Όταν όμως η λογική εκθρονίζεται από το άλογο μέρος της ψυχής, τότε προκαλείται ακράτεια και μαλθακότητα. Αυτές οι διαθέ­σεις της ψυχής είναι ημιτελείς αρετές και ημιτελείς κακίες. Γιατί είναι μεν υγιής η λογική, νοσεί όμως το άλογο μέρος της ψυχής. Και όσο η παρόρμηση και το συναίσθημα ελέγχο­νται και καθοδηγούνται από το λογικό μέρος της ψυχής, προ­κύπτουν οι αρετές, η εγκράτεια και η καρτερία. Όμως όταν αυτό επιτυγχάνεται με τη βία και όχι εκούσια, τότε προκα­λούνται κακίες.

Γιατί η αρετή πρέπει να κάνει τα δέοντα όχι με λύπη αλλά με ευχαρίστηση.

Όταν πάλι η παρόρμηση και το συναίσθημα υπερτερούν της λογικής, προκαλούν μαλ­θακότητα και ακράτεια και προκύπτουν κακίες. Όταν τα πάθη υποχωρούν με λύπη και έχοντας επίγνωση της αμαρτίας, γιατί το μάτι της ψυχής είναι υγιές, τότε δεν έχουμε κακία. Είναι συνεπώς φανερό ότι η αρετή πρέπει εκούσια να εκτελεί τα δέοντα, γιατί το ακούσιο συνοδεύεται από τη λύπη και το φόβο, ενώ το εκούσιο δεν γίνεται χωρίς ευχαρίστηση και φιλοφροσύνη.

Αυτά λοιπόν επιβεβαιώνονται και από την αιτία της διαίρε­σης. Η γνώση και η αντίληψη των πραγμάτων είναι στοιχεία του λογικού μέρους της ψυχής, ενώ η δύναμη ανήκει στο άλογο μέρος, του οποίου στοιχείο είναι το να μην μπορείς να υπομένεις τους μόχθους ή να εξουσιάζεις τις ηδονές. Ενώ η προαίρεση υπάρχει και στα δυο, δηλαδή στο λογικό και στο άλογο μέρος της ψυχής, γιατί συστατικά της είναι η διάνοια και η όρεξη (κλίση,πόθος) και η διάνοια είναι λειτουργία του λογικού μέρους της ψυχής, ενώ η όρεξη του αλόγου. Συνε­πώς κάθε αρετή έγκειται στην αμοιβαία προσαρμογή των με­ρών της ψυχής, ενώ το εκούσιο και το προαιρετικό είναι ο­πωσδήποτε στοιχεία της αρετής.

Γενικά επομένως η αρετή είναι κάποια αρμονική συνένωση των άλογων μερών της ψυχής με το λογικό.

Και η συνένωση αυτή επιτυγχάνεται μέσω της αποδοχής του ορίου του δέο­ντος στην ηδονή και στη λύπη.

Γιατί η αληθινή αρετή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η συνήθεια του δέοντος. Το δέον είναι αυτό που πρέπει να είναι και το μη δέον αυτό που δεν πρέπει να είναι. Το μη δέον όμως έχει δυο είδη· την υπερβολή και την έλλειψη. Υπερβολή είναι το περισσότερο του δέοντος και έλλειψη είναι το λιγότερο του δέοντος. Αφού όμως το δέον είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να είναι, μπορεί να βρί­σκεται στο άκρο και στο μέσον. Βρίσκεται στο άκρο, γιατί δεν χρειάζεται ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεση ενώ στο μέσον βρίσκεται, επειδή είναι μεταξύ της υπερβολής και της έλλει­ψης.

Το δέον και το μη δέον έχουν μεταξύ τους την ίδια σχέ­ση που έχει το ίσο με το άνισο, το συντεταγμένο με το άτακτο και τα δυο αυτά είναι το πεπερασμένο και το άπειρο. Έτσι τα μέρη του ανίσου έχουν ένα λόγο προς το μέσον και όχι με­ταξύ τους. Για παράδειγμα, αμβλεία γωνία λέμε τη γωνία που είναι μεγαλύτερη από την ορθή, ενώ οξεία λέμε εκείνη που είναι μικρότερη από την ορθή. (Σε έναν κύκλο) μεγαλύτερη είναι η ευθεία από τις ακτίνες που σύρονται από το κέντρο. Και μακρότερη ημέρα είναι εκείνη που είναι μεγαλύτερη από την ημέρα της ισημερίας. Επίσης, η υπερβολική θερμότητα ή ψυχρότητα προκαλεί ασθένειες. Το θερμότερο είναι το πε­ρισσότερο του κανονικού και το ψυχρότερο είναι το λιγότε­ρο του κανονικού.

Η ίδια αναλογία ισχύει και σχετικά με την ψυχή και τη διά­θεση της. Η θρασύτητα, για παράδειγμα, είναι μια υπερβολή του δέοντος στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, ενώ η δειλία είναι η έλλειψη του δέοντος. Ασωτία πάλι είναι η υπερβολή του δέοντος στις χρηματικές δαπάνες, ενώ φιλαργυρία είναι η έλλειψη του. Οργή είναι η υπερβολή του δέοντος στην ορ­μή του θυμού, ενώ αναισθησία είναι η αντίστοιχη έλλειψη. Η ίδια αναλογία υπάρχει και στις άλλες διαθέσεις της ψυχής.

Αφού λοιπόν η αρετή είναι η συνήθεια του δέοντος, πρέπει να είναι και η μεσότητα των παθών, δηλαδή να μην είναι ούτε χωρίς πάθη, ούτε με έντονα πάθη. Γιατί η απόλυτη έλλειψη πάθους κάνει την ψυχή χωρίς παρόρμηση και ενθουσιασμό για το καλό, ενώ τα έντονα πάθη την κάνουν ακαταλόγι­στη. Το πάθος λοιπόν πρέπει να ακολουθεί την αρετή, όπως η σκιά και το περίγραμμα των εικόνων στη ζωγραφική. Γιατί η ζωντάνια και η λεπτότητα και η μίμηση του φυσικού πετυχαίνονται κυρίως με τις σκιάσεις και τον κατάλληλο συνδυασμό των χρωμάτων. Τα πάθη της ψυχής είναι κάτι ζωντανό και ενυπάρχουν στην παρόρμηση και στον ενθουσιασμό της φυ­σικής αρετής.

Γιατί η αρετή γεννιέται με τα πάθη και ανα­πτύσσεται μαζί με αυτά, όπως η ωραία αρμονία παράγεται από τον οξύ και το βαρύ ήχο, και το εύκρατο παράγεται από το θερμό και το ψυχρό και το ισόρροπο από το βαρύ και το ελαφρύ. Δεν πρέπει επομένως να αφαιρέσουμε τα πά­θη της ψυχής και κάτι τέτοιο δεν είναι ωφέλιμο, αλλά πρέπει να τα συνταιριάξουμε με τη λογική σύμφωνα με τις απαιτή­σεις του δέοντος και του μετρίου.

*****************************

Ο Θεάγης ήταν Πυθαγόρειος φιλόσοφος που έγραψε σύμφωνα με τον Στοβαίο,  το έργο περί αρετών (Εκλογές, Αποφθέγματα, Υποθήκες Βιβλίο Τρίτο Κεφάλαιο Πρώτο)

Ο Ιωάννης Στοβαίος ήταν συγγραφέας ο οποίος έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. Καταγόταν από τους Στόβους της Μακεδονίας (στην Παιονία). Το γνωστότερό του έργο είναι το “Ανθολόγιο”, το οποίο αποτελείται από περισσότερα από 500 αποσπάσματα έργων ποιητών, φιλοσόφων και ρητόρων. Η αξία του είναι αδιαμφισβήτητη καθώς χάρη σε αυτόν σώθηκαν αποσπάσματα χαμένων έργων. Ο συγγραφέας θέλοντας να αφήσει στον γιο του Σεπτίμιο μιά παρακαταθήκη σοφίας, ώστε να διορθώσει τα ελαττώματα του χαρακτήρα του, συγκέντρωσε στο έργο του αυτό το απόσταγμα της σοφίας 204 φιλοσόφων και ιστορικών. Το έργο εκτεινόταν σε τέσσερα βιβλία, αλλά δεν σώζεται ολόκληρο και μάλιστα σε αυτό έχουν γίνει μεταγενεστέρως επεμβάσεις. Η πρώτη έκδοση έγινε το 1536 στη Βενετία.

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ--- Η πούλια και ο Αυγερινός αποσυμβολισμός - ψυχολογική προσέγγιση---Ειρήνη Κοκκορού

ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ

---

Η πούλια και ο Αυγερινός αποσυμβολισμός - ψυχολογική προσέγγιση Posted: 11 Nov 2016 10:12 AM PST Το ουράνιο στερέωμα είναι από μόνο του το πιο μαγικό παραμύθι τούτου του κόσμου! Όλοι ,μικροί μεγάλοι ας πατάμε στη γη ,διψάμε για ουρανό [1]  και συχνά καταφεύγουμε στην παραμυθία του! Ποιος γονέας  δεν έχει υψώσει το βλέμμα , το χέρι του προς τον ουρανό  για να κοινωνήσει στο παιδί του τη μαγεία των άστρων! Γήινοι γεννήτορες παίρνουμε τη σειρά μας σε αυτή την αέναη  «διαδοχή των χεριών», δείχνοντας στα παιδιά μας τα άστρα! Στη θέα των άστρων, τα στρέφουμε στην δυνητικότητα της φωτεινής δικής τους πορείας, ως αυθύπαρκτα κι αυτόνομα όντα!  Η Αφροδίτη αρχίζει αυτή την εποχή μετά τη δύση του ηλίου, την πορεία  της στο βραδινό ουρανό, ως «Αποσπερίτης» . Είναι το λαμπρότερο αντικείμενο στον ουρανό αμέσως μετά τη Σελήνη. Η  ουράνια αυτή πορεία της θα διαρκέσει μέχρι το καλοκαίρι. Ο Αυγερινός είναι το δημώδες όνομα του ίδιου πλανήτη της Αφροδίτης, όταν αυτή εμφανίζεται στον ουρανό κατά την αυγή. Η Πούλια,  αστρικό σμήνος έχει σταθερή θέση στην ουράνια σφαίρα και επομένως είναι ορατή σε συγκεκριμένες εποχές του χρόνου. Αντίθετα, ο Αυγερινός και ο Αποσπερίτης(το ίδιο άστρο) είναι πλανήτης που κινείται συνεχώς στον ουρανό σε σχέση με τα αστέρια του ουράνιου θόλου. Η συνύπαρξη της Πούλιας και του Αυγερινού στην ίδια περιοχή του ουρανού  αν και δεν είναι συχνό φαινόμενο έχει αποτελέσει το κύριο θέμα δημοτικών τραγουδιών και λαϊκών παραμυθιών.  Το κλασικό παραδοσιακό παραμύθι η Πούλια και ο Αυγερινός [2]   απαντάται σε πολλές παραλλαγές σε πολλά μέρη του κόσμου. Η πλοκή του καταδεικνύει τη σοφία της συναισθηματικής ευφυΐας των ανθρώπων  που μέσα από το συμβολικό λόγο έφταναν στον πυρήνα της σιωπής, ακουμπώντας και διαχειριζόμενοι αλήθειες που δεν ήταν ο καιρός τους να ειπωθούν. Οι άνθρωποι παλιά ,παρότι δεν είχαν τη γνώση της επιστήμης διέθεταν τη σοφία να αναγνωρίζουν πως υπάρχουν βαθιές ασυνείδητες ψυχικές συγκρούσεις  στον κάθε άνθρωπο που είναι αδύνατο να εκφραστούν ανοιχτά χωρίς να κινδυνεύει το άτομο να καταποντιστεί κάτω από το βάρος της αποκάλυψης τους. Τα μαγικά λαϊκά παραμύθια ήταν ένας τόπος όπου μπορούσαν με ασφάλεια να επεξεργαστούν τέτοιες ασυνείδητες συγκρούσεις που προκαλούσαν φόβο. Και τα άστρα υπήρξαν σηματωροί τέτοιων παραμυθιακών επεξεργασιών.  Η Πούλια κι ο Αυγερινός όπως και πολλά άλλα τέτοια παραμύθια διεισδύουν με χειρουργική ακρίβεια στην σκοτεινή περιοχή του ασυνείδητου. Φωτίζουν βήμα προς βήμα τα μονοπάτια που οδηγούν τον άνθρωπο στην αυτονομία. Όπου θα έχει το θάρρος να είναι ο  κύριος του εαυτού  του! Βασιλιάς ή Βασίλισσα, έξω από κάθε ιεραρχία. Στο παραμύθι αυτό,  γίνεται άστρο φωτεινό που λάμπει στο στερέωμα! Το παραμύθι επεξεργάζεται το  πως αυτή η λάμψη, αφορά εντέλει, ένα υπέρτατο ιδανικό για το οποίο όμως είναι ανάγκη οι άνθρωποι να έχουν το θάρρος να αγωνίζονται συμφιλιωμένοι  με τον φόβο  μπρος στην ελευθερία τους «αυτόν τον σκοτεινό ιππότη που δεν είναι τόσο τρομαχτικός όσο νομίζουμε αφού είναι κάτι με το οποίο έχουμε γαλουχηθεί όπως μ΄ έναν οικείο πρόσωπο έναν πιστό φίλο από τα παιδικά μας χρόνια» [3]  Όλοι οι ήρωες στα παραμύθια και τις μυθικές ιστορίες διακρίνονται για τη θέση που παίρνουν απέναντι στον φόβο. Τον βλέπουν ως δυνατότητα και όχι ως κανόνα. «Ήταν κάποτε ένας κυνηγός που ζούσε με τη γυναίκα του και έκαναν ένα όμορφο κοριτσάκι που το ονόμασαν Πούλια. Μετά από λίγο καιρό η μητέρα πέθανε και ο κυνηγός ξαναπαντρεύτηκε και έκανε ακόμη ένα παιδί με μια άλλη γυναίκα που το ονομάσανε Αυγερινό. Η μητριά όμως ζήλευε την Πούλια και ήθελε να την πουλήσει σαν σκλάβα. Ο Αυγερινός, όταν το άκουσε αυτό, πήγε στην Πούλια και της το είπε και αυτή αποφάσισε να ρωτήσει μια γριά γειτόνισσα. Εκείνη τη συμβούλεψε να φύγει μακριά της. Την ώρα λοιπόν που θα τη χτένιζε η μητριά για να τη πάει στο παζάρι, ο Αυγερινός θα άρπαζε την κορδέλα και θα έτρεχε μακριά, αυτή θα τον ακολουθούσε για να ξεφύγουν.  Η γριά τους είπε ότι η μητριά θα τρέξει να τους φτάσει και τότε θα ρίξετε ένα μαχαίρι και θα γίνει κάμπος. Αλλά η μητριά θα τον περάσει και τότε θα ρίξετε αυτό το χτένι και θα γίνει λόγγος με αγκάθια, αλλά και αυτόν θα τον περάσει. Τέλος θα ρίξετε αυτό το αλάτι και θα σχηματιστεί μια λίμνη που δε θα μπορεί να περάσει. Αφού τους είπε αυτά τα λόγια, τους δίνει τα αντικείμενα και τα παιδιά φεύγουν. Το σχέδιο μπαίνει σε εφαρμογή και αρχίζει το χτένισμα και η διαφυγή των δυο παιδιών ώσπου φτάνουν στη λίμνη που δεν μπορούσε να περάσει η μητριά. Τότε αυτή καταράστηκε τον Αυγερινό λέγοντάς του να διψά συνέχεια και από όποιου ζώου την πατημασιά πιει νερό, να γίνει και ο ίδιος το ζώο αυτό.  Στη διαδρομή ο Αυγερινός δίψασε και ήθελε να πιει από μια πατημασιά λύκου. Η Πούλια τον απέτρεψε λέγοντας ότι θα μεταμορφωθεί σε λύκο και θα τη φάει. Στη συνέχεια συνάντησαν μια πατημασιά αρνιού αλλά η Πούλια δεν μπόρεσε να τον αποτρέψει, ήπιε και μεταμορφώθηκε σε αρνί. Περπατώντας έφτασαν σε ένα πηγάδι όπου ήπιαν νερό. Τότε η Πούλια είδε ένα κυπαρίσσι και ευχήθηκε να ήταν εκεί ψηλά, πράγμα που έγινε. Όμως σε λίγη ώρα εμφανίστηκαν στρατιώτες με άλογα και της ζήτησαν να κατέβει για να μην τρομάζει τα άλογά τους και εκείνη δεν το έκανε. Οι στρατιώτες πήγαν στο βασιλόπουλο και του το ανακοίνωσαν και προσπάθησε και εκείνος να την κατεβάσει από το κυπαρίσσι αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τότε άρχιζαν να κόβουν το δέντρο αλλά το αρνάκι έγλυφε τον κορμό και γινόταν διπλός σε πάχος. Το βασιλόπουλο πήγε να ζητήσει τη βοήθεια μιας γριάς που χρησιμοποιώντας ένα κόσκινο και ένα σκαφίδι κοσκίνιζε ανάποδα κάτω από το δέντρο. Έτσι κατάφερε να ξεγελάσει την Πούλια ώστε να κατέβει από το δέντρο και να της δείξει τάχα πώς κοσκινίζουν. Το βασιλόπουλο την άρπαξε και ίσα που πρόλαβε να πάρει το αρνάκι μαζί της στο παλάτι όπου και παντρεύτηκε το βασιλόπουλο. Ζούσαν αγαπημένοι αλλά η πεθερά της δεν τη συμπαθούσε ώσπου μια μέρα την πήγε σ’ ένα πηγάδι όπου και την έριξε. Το αρνάκι το ένιωσε και προσπάθησε να ενημερώσει το βασιλόπουλο που την έψαχνε αλλά και εκείνο κινδύνευε με σφάξιμο. Πετάχτηκε από το πηγάδι αλλά δεν πρόλαβε να το σώσει αφού το είχαν σφάξει και το έτρωγαν. Η Πούλια μάζεψε τα κόκαλά του, τα έβαλε σε μια στάμνα και τα έθαψε στον κήπο όπου φύτρωσε μια πορτοκαλιά με ένα χρυσό πορτοκάλι στην κορφή. Η πεθερά ήθελε να το κόψει αλλά τα κλαδιά, της έβγαλαν τα μάτια και τότε η Πούλια πήγε να το κατεβάσει αυτή και το πορτοκάλι της είπε να το πιάσει σφιχτά και έτσι πετάχτηκε στον ουρανό και έγινε αστέρι με τον Αυγερινό. Μαζί , λάμπουν στο στερέωμα» . Το παραμύθι αυτό αν και ακούγεται τρομακτικό ιδιαίτερα στους ενήλικες που έχουν αποκοπεί από τη φαντασίωση των παραμυθιών που ζουν τα παιδιά, είναι ένα λυτρωτικό παραμύθι. Όπως όλα τα παραμύθια του είδους του. Είναι μια γέφυρα που ενώνει προς χάρη του παιδιού το τεράστιο χάσμα μεταξύ των εσωτερικών του εμπειριών και του πραγματικού κόσμου. Το βοηθάει να ενσωματώσει στη λογική τάξη των πραγμάτων το παράλογο του ασυνειδήτου του. Η φαντασίωση της κακιάς μητριάς αν τη δούμε με τον τρόπο που το παιδί βιώνει τις εμπειρίες του ,είναι στ΄ αλήθεια πιο τρομερή από τη ξαφνική μεταμόρφωση της μαμάς του όταν το μαλώνει; Το παιδί λόγω αυτής της φαντασιακής διχοτόμησης,- η μαμά που  τον πρώτο χρόνο της ζωής του ανταποκρινόταν σε κάθε επιθυμία του και η μαμά που αυστηρά το νουθετεί -μπορεί να διατηρήσει μέσα του αλώβητη την εικόνα της καλής μαμάς του. Αυτή η φαντασίωση της κακής μητριάς, του επιτρέπει επίσης όχι μόνο να διατηρεί  μέσα του την εικόνα μιας μητέρας που είναι πάντα δοτική, αλλά επίσης του επιτρέπει να θυμώσει εναντίον της κακής μητριάς, χωρίς να νοιώθει ενοχές. Έτσι το παραμύθι υποδεικνύει στο παιδί πως μπορεί να χειριστεί τα αντιφατικά του συναισθήματα τα οποία αλλιώς θα το συνέθλιβαν σ΄ αυτό το στάδιο που μόλις αρχίζει να αναπτύσσεται η ικανότητα του να ενσωματώνει αντιφατικά συναισθήματα. Όταν βιώνει τη συναισθηματική ανάγκη να το κάνει , το παιδί όχι μόνο διχοτομεί το γονιό σε δυο πρόσωπα αλλά επίσης και τον εαυτό του σε δυο διαφορετικούς  ανθρώπους.  Η Πούλια και ο Αυγερινός! Τα δυο αδέλφια έχουν σχεδόν πάντα στα παραμύθια αυτή τη συμβολική υπόσταση . Ο Ψυχαναλυτής Μπρούνο Μπετελχαιμ στο βιβλίο του «Η γοητεία των παραμυθιών αναφέρει μεταξύ άλλων: «Γνώρισα μικρά παιδιά που μένουν με επιτυχία στεγνά στη διάρκεια της ημέρας, αλλά που βρέχονται στο κρεβάτι τους τη νύχτα, και ξυπνώντας μαζεύονται με αποστροφή σε μια γωνιά και λένε με πεποίθηση: «Κάποιος έβρεξε το κρεβάτι μου». Το παιδί δεν το κάνει αυτό όπως νομίζουν οι γονείς για να ρίξει το σφάλμα σε κάποιον άλλο, παρόλο που γνωρίζει ότι το ίδιο κατούρησε το κρεβάτι. Αυτός ο «κάποιος» που το έκανε, είναι εκείνο το μέρος του εαυτού του από το οποίο τώρα έχει αποχωριστεί.  Αυτή η πλευρά της προσωπικότητας του έχει γίνει στην πραγματικότητα ένας  ξένος. Το να επιμείνει κανείς να αναγνωρίσει το παιδί ότι ήταν αυτό που έβρεξε το κρεβάτι, είναι σαν να προσπαθεί να επιβάλει πρόωρα την έννοια της ακεραιότητας της ανθρώπινης προσωπικότητας, και μια τέτοια επιμονή στην πραγματικότητα καθυστερεί την ανάπτυξη αυτής της έννοιας. Για να αναπτύξει καλή αίσθηση του εαυτού του, το παιδί χρειάζεται για ένα διάστημα να την περιορίσει μονάχα σε ότι πλήρως επιδοκιμάζει και επιθυμεί το ίδιο.  Αφού αποκτήσει έτσι έναν εαυτό για τον οποίο είναι υπερήφανο, χωρίς αμφιθυμία, μπορεί σιγά – σιγά να αποδέχεται και την ιδέα ότι έχει αμφισβητούμενες πλευρές. Όπως ο γονιός στο παραμύθι χωρίζεται σε δυο πρόσωπα που αντιπροσωπεύουν τα αντιτιθέμενα αισθήματα αγάπης και φόβου(απόρριψης) έτσι και το παιδί εξωτερικεύει και προβάλλει σε «κάποιον»  όλα τα κακά πράγματα που είναι πολύ τρομακτικά για να τα αναγνωρίσει ως μέρος του εαυτού του». Τα δυο αδέλφια στα παραμύθια αντιπροσωπεύουν τις φαινομενικά ασυμβίβαστες πλευρές της ανθρώπινης προσωπικότητας. Το φως η αδελφή και τη σκιά μας ο αδελφός. Το ένα δεν μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά χωρίς το άλλο. Η απόλυτη ολοκλήρωση βρίσκεται στην πλήρη ενσωμάτωση των δυο αντιθέτων τάσεων. Τότε μόνο μπορούμε να λάμψουμε στο στερέωμα της ζωής μας. Όταν αναγνωρίσουμε αποδεχτούμε και διοχετεύσουμε δημιουργικά το φως στη σκιά μας. Έτσι η αδελφή, η Πούλια αντιπροσωπεύει τις ανώτερες ψυχικές λειτουργίες (το Εγώ και το Υπερεγώ), ας θυμηθούμε πως προειδοποιεί τον αδελφό, τον Αυγερινό που κυριαρχούμενος από το Εκείνο, είναι έτοιμος να παρασυρθεί από την επιθυμία του για άμεση ικανοποίηση της ανάγκης του- της δίψας - όποιο κι αν είναι το τίμημα. Τον αποτρέπει λέγοντας του ότι αν πιεί θα γίνει λύκος. Τον πείθει να αντισταθεί στην απαίτηση για άμεση ικανοποίηση – θυμηθείτε την απαίτηση των παιδιών: «Τώρα το θέλω..» . Ο αδελφός πίνει τελικά από την πατημασιά του αρνιού και γίνεται κι ο ίδιος αρνί μαθαίνοντας να καθυστερεί την ικανοποίηση των αναγκών του για χάρη της συνύπαρξης. Δεν ακολουθεί άκριτα τα κελεύσματα της ζωώδους φύσης μας αλλά μαθαίνει να περιορίζει την έκφραση των φυσικών επιθυμιών για χάρη της ανθρώπινης υπόστασης μας. Στο τέλος γίνεται ένα χρυσό πορτοκάλι . Εδώ όπως και σε πολλά παραμύθια όταν κανείς διώχνεται από το σπίτι του σημαίνει ότι ξεκινά το δρόμο του για να γίνει ο εαυτός του.  Οι κίνδυνοι που συναντούν στο ταξίδι τους αναπαριστούν τους ψυχολογικούς κίνδυνους σε αυτή τη διαδικασία της αυτονόμησης. Αλλά η ανεξαρτησία, αυτό το «Μόνος μου» που επαναλαμβάνει το παιδί δεν κατακτούνται δίχως πόνο. Συνδέονται με φόβος και ανασφάλειες. Τα αναπτυξιακά άγχη- το  άγχος του αποχωρισμού και της απώλειας της αγάπης είναι παρόντα σε αυτό το παραμύθι. Μα η μεγάλη του νίκη κατά του φόβου δεν είναι μόνο ότι τελικά ολοκληρωμένο λάμπει στο στερέωμα. Η παρηγοριά του παραμυθιού έναντι του φόβου του παιδιού είναι σύμφωνα πάλι με τον Μπετελχαιμ η διαβεβαίωση πως οι γονείς το αγαπούν παρόλα τα όποια αρνητικά συναισθήματα του, παρά την τάση του για αυτονομία, το απαλλάσσουν από το βάρος της αγάπης τους και το καμαρώνουν να αστραποβολά ακόμα και μακριά τους. Σημειώνει με τα δικά του λόγια: «Όμως όταν οι γονείς του λένε την ιστορία, το παιδί μπορεί να είναι σίγουρο ότι εγκρίνουν το γεγονός πως εκδικείται στις φαντασιώσεις σου για την απειλή που συνεπάγεται γι΄ αυτό η κυριαρχία των ενηλίκων». Να πως το μαγικό παραμύθι πραγματεύεται το άγνωστο, το ανείπωτο! Αυτό που προκαλεί τρόμο στο παιδί. Διεισδύει στον πυρήνα μιας μεγάλης σιωπής. Αγγίζει φόβους , δυσκολίες, γόρδιους δεσμούς που το παιδί άοπλο χωρίς το μύθο, πονάει να αγγίξει. Γι αυτό και το παραμύθι ,τους προβάλλει με τη γλώσσα του ονείρου, τη γλώσσα του συμβολικού.  Και ναι! Ο ουρανός  θα μπορούσε να είναι  το βασίλειο αυτού του χώρου του συμβολικού που ο παιδοψυχαναλυτής Winnicott D. τον ονομάζει «μεταβατικό χώρο». Μια περιοχή ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, ανάμεσα σε αυτό που το παιδί αντιλαμβάνεται σαν «εγώ» και στον έξω απ΄ αυτό κόσμο. Μια πειραματική περιοχή η οποία δίνει την ελευθερία στο παιδί να ενώσει στην εσωτερική του φαντασίωση με τον εξωτερικό έλεγχο της πραγματικότητας. Ένας τόπος ελευθερίας και αυτοδιαχείρησης των ασυνείδητων συγκρούσεων του. Φτάνει να του δώσουμε την ελευθερία να το κάνει! Να στρέψουμε το βλέμμα του προς την παραμυθία των άστρων!  «Ας μην το κρύβουμε./ Διψάμε για ουρανό!»[4] Ειρήνη Κοκκορού

Τα Μυστικά των Αιγυπτίων Ιερέων για Φορωνέα, Ελλάδα και Ατλαντίδα--Από τον «Τίμαιο» του Πλάτωνα 22-25--apollonios--https://ellaniapili.blogspot.gr/2016/11/blog-post_78.html

Τα Μυστικά των Αιγυπτίων Ιερέων για Φορωνέα, Ελλάδα και Ατλαντίδα

Στην Αργολίδα θεωρούσαν ότι ο πρώτος άνθρωπος, ο Φορωνέας, προέκυψε από την συνεύρεση του ποταμού Ίναχου με τη νύμφη Μελία ή την Αργεία. Ο Φορωνέας γέννησε πολλά τέκνα, και γρήγορα οι άνθρωποι αυξήθηκαν στην χώρα.
Στην αρχή ο Φορωνέας και οι απόγονοι του ζούσαν ήσυχα, διασκορπισμένοι πάνω στη Πελοπόννησο, τρέφονταν με τους καρπούς των δέντρων, δεν είχαν ασθένειες και βάσανα.
Για αυτό, δεν φιλονικούσαν μεταξύ τους, ομιλούσαν κοινή γλώσσα όλοι και λάτρευαν το Δία.

Όμως η κατάσταση άλλαξε, όταν οι άνθρωποι πλήθυναν.
Ο Φορωνέας κατάλαβε πως μεγάλωναν οι ανάγκες των ανθρώπων, όπως και οι κίνδυνοι αφανισμού τους όχι μόνο από τα θηρία και τις φυσικές καταστροφές αλλά και από τις διαμάχες, όταν αυτοί έγιναν πολλοί.
Έτσι ο Φορωνέας, με την συναίνεση του Δία, έφερε το πυρ από τον ουρανό, συγκέντρωσε τους ανθρώπους σε οικισμούς, θέσπισε τους πρώτους νόμους και τα πρώτα δικαστήρια.
Για τις διαφορές που δεν μπορούσαν να επιλυθούν μ’ αυτά τα μέσα, λένε ότι κατασκεύασε τα πρώτα όπλα για τον πόλεμο, που ήταν όμως και για την προστασία των ανθρώπων από τα θηρία και για το κυνήγι.
Ο Φορωνέας όρισε ακόμα και τη λατρεία της Ήρας στο Άργος, πόλη που από τότε η θεά είχε πάρει στην ιδιαίτερη προστασία της.
Ύστερα από όλα αυτά ο Δίας όρισε το Φορωνέα διάδοχο του στο γήινο θρόνο.
Ο Φορωνέας δεν ήταν μόνο ο πρώτος άνθρωπος της γης, ήταν και ο πρώτος θνητός βασιλέας, ορισμένος από τον ίδιο το Δία.
Όπως αναφέρει ο Παυσανίας, οι Αργείοι διατηρούσαν μια πυρά, πλησίον της γλυπτική εικόνα του Βίτωνα, διότι ήθελαν να αποδίδεται η εύρεση του πυρός στο Φορωνέα και δεν συμφωνούσαν στο ότι αυτό ήταν δώρο του Προμηθέα.
Τα φοβερά μυστικά που είπαν οι Αιγύπτιοι ιερείς στον Σόλωνα για την Ελλάδα και την Ατλαντίδα!!!! Εδώ αποκαλύπτεται ότι οι πρώτοι κάτοικοι του πλανήτη Γη ήταν οι Έλληνες!!

«…Εκεί λοιπόν (στην Αίγυπτο) όταν επήγαν ο Σόλων, καθώς είπεν ετιμήθη με εξαιρετικάς τιμάς από τους κατοίκους και ζητών πληροφορίας διά την παλαιάν ιστορίαν της χώρας από τους ιερείς εκείνους που την εγνώριζον πολύ καλά, ανεκάλυψεν ότι ούτε αυτός ο ίδιος ούτε άλλος κανείς Έλλην εγνώριζε τίποτε σχεδόν διά τα παλαιά.
Και όταν κάποτε ηθέλησε να τους παρασύρη εις συζήτησιν διά τα παλαιά ήρχισε να τους λέγη διά τα αρχαιοτάτας παραδόσεις των Αθηνών, διά τον Φορωνέα, ο οποίος εθεωρήθη ως ο πρώτος άνθρωπος, και διά την Νιόβην, διηγήθη επίσης διά τον Δευκαλίωνα και την Πύρραν πως διεβίωσαν μετά τον κατακλυσμόν και διά τους απογόνους των και προσεπάθησε να καθορίση πόσα έτη παρήλθον από όσα έλεγε και να χρονολογήσει.
Κάποιος από τους ιερείς πολύ ηλικιωμένος του είπε τότε: «Σόλων, Σόλων, σεις οι Έλληνες είσθε αιωνίως παιδιά, κανείς Έλλην δεν είναι γέρων». Ο Σόλων άμα ήκουσε αυτά, του είπε: «Πώς γίνεται αυτό, τί εννοείς με αυτά που λέγεις;».

Και εκείνος απήντησεν: «Όλοι είσθε νέοι κατά την ψυχήν, διότι δεν έχετε μέσα εις την ψυχήν σας καμίαν παλαιάν γνώσιν διά την αρχαίαν παράδοσιν, ούτε και κανένα μάθημα παλαιόν από την πολυκαιρίαν. Αιτία αυτού του φαινομένου είναι η εξής: Πολλαί καταστροφαί ανθρώπων έχουν γίνει και θα γίνουν από πολλά αίτια, οι πλέον μεγαλύτεραι από πυρκαγιάς και κατακλυσμούς και αι μικρότεραι από αμέτρητα άλλα αίτια. Π.χ. η παράδοσις που επικρατεί εις την χώραν σας, ότι δηλαδή κάποτε ο Φαέθων o υιός του Ηλίου, αφού έζευξε το άρμα του πατρός του, επειδή δεν είχε την ικανότητα να ακολουθήση τον ίδιον με τον πατέρα τον δρόμον και τα επί γης επυρπόλησε και αυτός κτυπηθείς από κεραυνόν εφονεύθη, αυτό λέγεται ως μύθος, ενώ η πραγματικότης είναι η «παράλλαξις» των πέριξ της γης περιφερομένων ουρανίων σωμάτων και η καταστροφή από το άφθονον πυρ κατά μακροχρόνια διαστήματα των επί της γης ευρισκομένων όντων. Τότε λοιπόν όσοι κατοικούν εις τα όρη και εις υψηλούς και εις ξηρούς τόπους καταστρέφονται περισσότερον από εκείνους που κατοικούν πλησίον των ποταμών και της Θαλάσσης.

Φορωνέας

Εις την χώραν μας όμως ο Νείλος, ο οποίος και κατά τα άλλα είναι σωτήρ μας, μας σώζει και εις τοιαύτας περιπτώσεις αμηχανίας υπερεκχειλίζων. Όταν εξάλλου οι Θεοί, καθαρίζοντες την γην, την καταπλημμυρίζουν με νερά, όσοι ευρίσκονται εις τα όρη σώζονται, όπως π.χ. οι βουκόλοι και οι βοσκοί, όσοι όμως κατοικούν εις τας πόλεις σας παρασύρονται από τους ποταμούς εις την Θάλασσαν. Εις την χώραν μας όμως εδώ ούτε τότε ούτε άλλοτε πίπτει εκ των άνω νερό επάνω εις την γην, αλλά αντιθέτως φυσικότατα αναδύεται εκ των κάτω προς τα άνω. Εξ’ αιτίας αυτών λοιπόν των αιτιών αι παραδόσεις της χώρας μας λέγεται ότι είναι παλαιόταται. Η αλήθεια όμως είναι ότι εις όλα τα μέρη, όπου ο χειμών ή η ζέστη δεν είναι υπερβολικά, υπάρχει πάντοτε το γένος των ανθρώπων, άλλοτε πολυάριθμον και άλλοτε ολιγάριθμον. Όσα ωραία ή μεγάλα ή καθ’ οιονδήποτε τρόπον αξιόλογα έχουν γίνει ήεις την χώραν σας ή εις την ιδικήν μας ή εις άλλον τόπον από όσους γνωρίζομεν εξ ακοής, όλα αυτά είναι από παλαιούς χρόνους γραμμένα εδώ εις τους ναούς μας και έχουν διασωθή.
Εις την χώραν σας όμως καθώς και εις άλλας χώρας, όσα κάθε φορά έχουν διοργανωθή ώστε να είναι κατάλληλα διά τα γράμματα και διά τα άλλα όσα είναι αναγκαία εις τας πόλεις, έρχεται κατά καΘωρισμένα χρονικά διαστήματα σαν φοβερά ασθένεια εναντίον τους ρεύμα από τον ουρανόν και αφήνει ζωντανούς μόνον τους αγραμμάτους και αμορφώτους από σας, ώστε γίνεσθε εξ αρχής πάλιν σαν νέοι, χωρίς να γνωρίζετε τίποτε από τα παλαιά που τυχόν έγιναν είτε εις την ιδικήν μας είτε εις την ιδικήν σας χώραν. Όσαν λοιπόν είπες προηγουμένως, Σόλων, διά τας ιδικάς σας παραδόσεις περί γενεαλογιών, ελάχιστα διαφέρουν από παιδικά παραμύθια, διότι σεις ενθυμείσθε μόνον ένα κατακλυσμόν της γης μολονότι προηγουμένως έχουν γίνει πολλοί, κατόπιν δε γνωρίζετε ότι εις την χώραν σας έζησε το πλέον ωραιότερον και το πλέον καλύτερον ανθρώπινον γένος, από το οποίον κατάγεσαι και εσύ και οι συμπολίται σου, διότι τέλος πάντων διεσώθη ολίγον σπέρμα, Εσείς όμως το εξεχάσατε, διότι και οι απόγονοι των διασωθέντων επί πολλάς γενεάς απέθνησκον χωρίς να γνωρίζουν να γράφουν.
Διότι κάποτε Σόλων, πριν από τον μεγάλον κατακλυσμόν, η σημερινή πόλις των Αθηναίων υπήρξεν αρίστη εις τον πόλεμον και γενικώς εις την διακυβέρνησίν της ήτο τελεία. Εις την πόλιν εκείνην λέγεται ότι έγιναν κάλλιστα έργα και διεμορφώθησαν τα πλέον άριστα πολιτεύματα από όσα ημείς έχομεν ακούσει ότι υπήρξαν επί της γης». Άμα ήκουσεν αυτά ο Σόλων, όπως μου είπεν, εθαύμασε και έδειξε πολύ μεγάλην προθυμίαν να μάθη περισσότερα, παρακαλών τους ιερείς να του διηγηθούν όλα γενικώς και με κάθε λεπτομέρειαν διά τους αρχαίους συμπολίτας του.

Ο ιερεύς λοιπόν του είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να μη το κάμω, Σόλων, αλλά Θα σου τα είπω και προς χάριν σου και χάριν της πόλεώς σας, προ πάντων όμως προς χάριν της θεάς, η οποία και την ιδικήν σας και την ιδικήν μας χώραν επροστάτευσε και ανέθρεψε και εμόρφωσε, την ιδικήν σας χίλια χρόνια πρωτύτερα, αφού επήρε το σπέρμα διά σας από την γην και τον Ήφαιστον και αργότερα την ιδικήν μας. Εις τα ιερά μας βιβλία είναι γραμμένον, ότι η διοργάνωσις πόλεως εδώ έγινε προ οκτώ χιλιάδων ετών. Θα σου διηγηθώ λοιπόν με λίγα λόγια διά τους νόμους που είχαν και διά το πλέον ωραιότερον που έκαμαν οι προ εννέα χιλιάδων ετών συμπολίται σου, άλλοτε, όταν θα έχωμεν ευκαιρίαν, Θα είπωμεν τας λεπτομερείας δι’ όλα αυτά αφού θα έχωμεν εμπρός μας τα ίδια τα κείμενα.
Τους νόμους λοιπόν της πόλεως εκείνης εξέτασέ τους εν αντιπαραβολή προς τους εδώ. Διότι θα εύρης εδώ πολλά παραδείγματα των νόμων που υπήρχον τότε εις την πόλιν σας, εν πρώτοις θα ίδης ότι το ιερατικόν γένος είναι τελείως ξεχωριστόν από τα άλλα, ύστερα απ’ αυτά και η τάξις των τεχνιτών είναι ξεχωριστά οργανωμένη, διότι εργάζεται απομονωμένη από τας άλλας, χωρίς να αναμειγνύεται με αυτάς, το ίδιον και η τάξις των βοσκών, των κυνηγών και των γεωργών. Ασφαλώς έχεις αντιληφθή ότι και η τάξις των πολεμιστών εδώ είναι ξεχωριστή από τας άλλας και ότι εις αυτούς κατά νόμον δεν επιτρέπεται να ασχολούνται εις τίποτε άλλο εκτός από τον πόλεμον. Θα παρετήρησες εξ’ άλλου, ότι ο οπλισμός τους είναι ασπίδες και δόρατα, με τα οποία πρώτοι ‘απ’ όλους τους Ασιάτας ωπλίσθημεν ημείς, διότι μας τα εδίδαξεν η Θεά, όπως είχε διδάξει και σας πρώτους εις εκείνους τους τόπους. Όσον αφορά την μόρφωσιν, βλέπεις βέβαια πόσην φροντίδα κατέβαλεν εξ αρχής ο νόμος διά την τακτοποίησιν των πάντων μέχρι της μαντικής και της ιατρικής που ασχολείται με την υγείαν, αφού εφήρμοσε τας Θείας αυτάς επιστήμας εις τα ‘ ανΘρωπίνας ανάγκας και εσυστηματοποίησε όλας τας γνώσεις που προέρχονται από αυτάς.
Η Θεά λοιπόν ίδρυσε πρώτην την ιδικήν σας πόλιν, αφού ‘ εφήρμοσεν όλην αυτήν την οργάνωσιν και τακτικήν, εδιάλεξε τον τόπον όπου εγεννήθηκε, αφού επρόσεξε καλά την ευκρασίαν των εποχών του έτους και κατενόησεν, ότι Θα αναδείξει ανθρώπους πολύ συνετούς. Εζούσαν λοιπόν εις την πόλιν τους χρησιμοποιούντες τοιούτους νόμους και διοικούμενοι πάρα πολύ καλά και είχον υπερβάλει όλους τους ανθρώπους εις κάθε είδος αρετής, όπως ήτο φυσικόν, αφού ήσαν γέννημα και θρέμμα Θεών. Θαυμάζονται λοιπόν πολλά και μεγάλα έργα της πόλεώς σας γραμμένα εδώ, ένα όμως υπερέχει κατά το μέγεθος και την αρετήν. Λέγουν δηλαδή τα βιβλία μας, πόσην εχθρικήν δύναμιν κατέστρεψε κάποτε η πόλις σας, δύναμιν, η οποία με αλαζονείαν, αφού εξώρμησεν από έξω, από τον Ατλαντικόν ωκεανόν, επήρχετο ταυτοχρόνως κατά της Ευρώπης και της Ασίας. Διότι τότε το εκεί πέλαγος ημπορούσε κανείς να το περάση, επειδή εις την είσοδόν του, την οποίαν σεις ονομάζετε στήλας του Ηρακλέους, είχε μίαν νήσον, η νήσος αυτή ήτο μεγαλύτερα από την Λιβύην και την Ασίαν ηνωμένας και απ’ αυτήν εκκινούντες οι τότε άνθρωποι ηδύναντο να αποβιβασθούν εις τας άλλας νήσους και από αυτάς κατόπιν εις ολόκληρον την απέναντι ήπειρον την , ευρισκομένην γύρω από τον αληθινόν εκείνον ωκεανόν. Διότι τα μέρη αυτά που ευρίσκονται εντεύθεν του στομίου που ανεφέραμεν, φαίνονται σαν λιμήν με κάποιαν στενήν είσοδον και η ξηρά που το περικλείει πολύ δικαιολογημένα και αληθώς δύναται να ονομασθή ήπειρος.

Ατλαντίδα

Εις την νήσον λοιπόν αυτήν Ατλαντίδα ωργανώθη μεγάλη και αξιοθαύμαστος δύναμις βασιλέων, η οποία εκυριάρχει εις ολόκληρον την νήσον καθώς και εις πολλάς άλλας νήσους και τμήματα της ηπείρου εκτός τούτων οι βασιλείς εκείνοι εξουσίαζον, από τα εντεύθεν του στομίου μέρη, την Λιβύην μέχρι της Αιγύπτου και την Ευρώπην μέχρι της Τυρρηνίας.
Ολόκληρος λοιπόν η δύναμις αυτή, αφού συνεκεντρώθη και ενοποιήθη, επεχείρησε τότε με μίαν εξόρμησίν της να υποδουλώση και τον ιδικόν μας τόπον και τον ιδικόν σας και ολόκληρον τον εντεύθεν του στομίου. Την εποχήν εκείνη, Σόλων η δύναμις της πόλεώς σας ανεδείχθη εξαιρετική μεταξύ όλων των ανθρώπων και εξ’ αιτίας της αρετής της και εξ’ αιτίας της ανδρείας της. Διότι αφού εξεπέρασεν όλους κατά την . ανδρείαν και τας πολεμικάς τέχνας, είτε αρχηγεύουσα των Ελλήνων είτε και τελείως μόνη της, κατ’ ανάγκην, διότι οι άλλοι την εγκατέλειψαν, αφού έφθασεν εις το χείλος της καταστροφής, κατενίκησε τους επιδρομείς, έστησε τρόπαια εναντίον των ημπόδισε να υποδουλωθούν όσοι ακόμη δεν είχον υποδουλωθεί και απελευθέρωσε χωρίς καμία αξίωση, όλους ημάς τους άλλους που είμεθα εντεύθεν των Ηρακλείων στηλών. Μετά παρέλευσιν αρκετού χρόνου όμως έγιναν φοβεροί σεισμοί και κατακλυσμοί και εντός ενός τρομερού ημερονυκτίου ολόκληρος ο στρατός σας ετάφη εις την γην και εξηφανίσθη επίσης βυθισθείσα εις την Θάλασσαν η νήσος Ατλαντίς.
Δι’ αυτό ακριβώς και τώρα το μέρος εκείνο του ωκεανού είναι αδιάβατον και αδιερεύνητον, διότι εμποδίζει ο πολύ ολίγον υπό την επιφάνειαν της Θαλάσσης πηλός, τον οποίον εδημιούργησεν η νήσος, όταν κατεβυθίσθη».

Από τον «Τίμαιο» του Πλάτωνα 22-25

Πηγή:
apollonios