Πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η πλειοψηφία των παγκόσμιων γεγονότων από τις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 50 , «επηρεάστηκαν»  δυσμενώς από την βρετανική αυτοκρατορική πολιτική  , σύμφωνα και με πρώην υπουργό Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας, αναφέρει ρωσικό δημοσίευμα.
Το μακρύ μονοπάτι της προδοσίας της Αγγλίας σε σχέση με την Ελλάδα ως σύμμαχο, εκτείνεται από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο έως τις μέρες μας.
Η Αγγλία υποσχέθηκε την παράδοση της Κύπρου το 1915 στην Ελλάδα, σε αντάλλαγμα της εισόδου της χώρας  στο πλευρό της κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.


Στην συνέχεια οι Βρετανοί έδωσαν εντολή για την αποστολή ελληνικού στρατιωτικού σώματος στην τσαρική  Ρωσία με αποστολή την βοήθεια προς τον Λευκό Στρατό το 1919, και με  υπόσχεση την παράδοση της περιοχής της Σμύρνης.
Στην συνέχεια όπως είναι γνωστό οι Βρετανοί πρόδωσαν την χώρα μας μη εφοδιάζοντας μας με πυρομαχικά και όπλα  στην Μικρά Ασία , συμβάλλοντας τα μέγιστα έτσι  στην ήττα της Ελλάδος από τους Τούρκους.
Κατά τη διάρκεια του Β “Παγκοσμίου Πολέμου, το Ηνωμένο Βασίλειο, όχι μόνο απέτυχε να εκπληρώσει τις δεσμεύσεις και πολλές υποσχέσεις του  σύμφωνα με την  ελληνοβρετανική συμμαχία , αλλά αντίθετα, πρόδωσε συστηματικά την Ελλάδα, η οποία παρέμεινε μόνη της να πολεμάει τους Ναζί από τον Οκτώβριο 1940 έως τον  Μάιος  του 1941.
Η Ελλάδα, μετά από μια ηρωική αντίσταση κατελήφθη από  ανώτερες δυνάμεις της Γερμανίας και της Ιταλίας και υποχρεώθηκε σε τριπλή δυσβάστακτη  κατοχή έχοντας χωριστεί  σε τρείς ζώνες, κάτι που εξάντλησε την ήδη εξαθλιωμένη χώρα .
Η Σοβιετική νίκη το 1943 και μια πιθανή ρωσική επίθεση στην Ρουμανία ανησύχησε  τους Βρετανούς ιδιαίτερα . Το Λονδίνο δεν ήθελε να δει τον Κόκκινο Στρατό στα Βαλκάνια, όπου ελληνικές και σερβικές οργανώσεις αντέτασσαν  ηρωική αντίσταση στους εισβολείς, ελέγχοντας την  πολιτική κατάσταση σε μεγάλες περιοχές των χωρών τους.
Ως εκ τούτου, Τσώρτσιλ αποφάσισε να χρησιμοποιήσει την  ουδέτερη Τουρκία,  παραχωρώντας  την Βουλγαρία στην Ρωσία , και κερδίζοντας  αντίστοιχα την ελληνική Θράκη.
Η  διάσκεψη της Τεχεράνης, ξεκίνησε στις 28 Νοεμβρίου 1943 , και  παρέστησαν οι ηγέτες των μεγάλων δυνάμεων,  Στάλιν, Ρούσβελτ και Τσόρτσιλ. Το κύριο θέμα ήταν το άνοιγμα ενός «δευτέρου  μετώπου » στην Ευρώπη. Η κίνηση αυτή υλοποιήθηκε τελικά τον Ιούνιο του  1944.
Επιπλέον, ο Τσόρτσιλ στην Τεχεράνη  επέμεινε στο βοηθητικό χαρακτήρα του σχεδίου «Overlord» με την «χρήση» της λεγόμενης «βαλκανικής στρατηγικής».
Κύριος στόχος του   ήταν οι ενέργειες των αγγλο-αμερικανικών δυνάμεων στην Ιταλία και τα Βαλκάνια.  Παρά τον μεγάλο  θαυμασμό του Βρετανού πολιτικού για την Ελλάδα, αυτό  δεν τον εμπόδισε να καταστήσει το ελληνικό  έδαφός ένα σημαντικό  διαπραγματευτικό χαρτί.
Ο Τσώρτσιλ  για να διατηρήσει βρετανική επιρροή και να αποτρέψει την είσοδο στα σοβιετικά στρατεύματα στα Βαλκάνια, άσκησε  πίεση στην Τουρκία με στόχο την είσοδό της στον πόλεμο στην πλευρά των Συμμάχων.
Για το λόγο αυτό, πρότεινε στον Πρόεδρο της Τουρκίας Ισμέτ Ινονού  εδαφικά κέρδη, όχι μόνο τα Δωδεκάνησα  που από το 1912 είχαν καταληφθεί από την  Ιταλία, αλλά και άλλα  ελληνικά νησιά  που τα είχαν καταλάβει οι Γερμανοί  , μεταξύ των οποίων ήταν  Χίο, Λήμνο, Λέσβος και Σάμος στο ανατολικό Αιγαίο. Αυτό ήταν μια αδιαμφισβήτητη βρετανική  αχρειότητα.
Οι Τούρκοι απέτυχαν να «καταλάβουν»  τα νησιά αυτά ως αποτέλεσμα του  ελληνο-τουρκικού πολέμου  1919 – 1922. Η παρουσία των νησιών αυτών ,   εμπόδιζε και εμποδίζει ακόμη και σήμερα την κίνηση ενός ισχυρού τουρκικού ναυτικού . Τότε η Αγγλία έδωσε  στους Τούρκους μια τεράστια  ευκαιρία.
Οι Βρετανοί ξεχνώντας  τις ηρωικές μάχες των Ελλήνων στα βουνά της Αλβανίας, «οδηγούσαν» σε   αδιαμφισβήτητη εδαφική απώλεια την Ελλάδα, «παραδίδοντας» τα νησιά των Δωδεκανήσων την Θράκη και μέρος της Μακεδονίας που είχαν καταλάβει επαίσχυντα οι Βούλγαροι .
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας, Ισμέτ Ινονού, ήταν πρόθυμος να αναλάβει τον κίνδυνο, αλλά δεν μπορούσε να «ακροβατήσει» ανάμεσα στην ναζιστική Γερμανία, την  ΕΣΣΔ και τις ΗΠΑ.
Την τελευταία ημέρα του συνεδρίου ο στενός συνεργάτης του Προέδρου Ρούσβελτ , Harry Hopkins, ρώτησε την βρετανική αντιπροσωπεία: «Είναι αλήθεια ότι ο Τσόρτσιλ και ο Ίντεν είπαν στους Τούρκους για παράδοση των νησιών του Αιγαίου ;».  Οι  Βρετανοί  αρνήθηκαν, χωρίς να λένε την αλήθεια.
Δεν είχαν κανένα δικαίωμα να διαπραγματεύονται πίσω από τις πλάτες των Συμμάχων τους.
Δύο ημέρες μετά τη διάσκεψη της Τεχεράνης , Βρετανός  στρατηγός  εξακολουθεί να αναπτύσσει το σχέδιο με την συμμετοχή της Τουρκίας σε επιχειρήσεις στα Βαλκάνια, αλλά λόγω αμερικανικών πιέσεων αναγκάστηκε να δεχθεί  τελικά το σχέδιο  «Overlord» που αφορούσε την Γαλλία και την απόβαση στην Νορμανδία.
Η πιο επαίσχυντη σελίδα στην ιστορία του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είναι η συμπεριφορά των Βρετανών τον Μάιο του 1945, όταν κατέλαβαν το νησί της Κρήτης.
Εκεί αφού δέχτηκαν την παράδοση της γερμανικής φρουράς μετά από  πολιορκία της ελληνικής αντίστασης, στην συνέχεια  προστάτευαν  τους ναζί εγκληματίες  πολέμου που συμμετείχαν στις μαζικές εκτελέσεις του άμαχου πληθυσμού.
Οι Βρετανοί επίσης  επέτρεψαν στους κρατούμενους  Γερμανούς  να κρατήσουν  μέρος του οπλισμού τους , έτσι ώστε να μπορούν να προστατευτούν  από τυχόν  αντίποινα από τους Κρητικούς.
Όταν οι Έλληνες Κύπριοι την δεκαετία του ‘50 χρόνια, άρχισαν να υποστηρίζουν την ανεξαρτησία του νησιού τους  και την ένωση με την Ελλάδα, οι  Βρετανοί και πάλι έδειξαν το  σκληρό και ανελέητο πρόσωπο τους , υποστηρίζοντας την τουρκική μειονότητα.
Υπενθυμίζεται επίσης και η   τουρκική σφαγή των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955, καθώς και η τουρκική εισβολή  το 1974, με την «βρώμικη» ανοχή των Βρετανών που έλαβαν ανταλλάγματα στα κατεχόμενα από τους Τούρκους, τα οποία κατανοήσαμε πολλά χρόνια μετά.
Οι Άγγλοι πρόδωσαν  στυγνά την  Ελλάδα στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, στον  ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1919 – 1922 , ενώ οργάνωσαν ένα λουτρό αίματος στην Αθήνα κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, στον εμφύλιο ,   με συμμάχους τους  σχεδόν πάντα τους Τούρκους..
Ως αποτέλεσμα αυτής της βρετανικής πολιτικής , η Τουρκία δεν έχει συμμορφωθεί με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, της Ζυρίχης και του Λονδίνου.
Οι Τούρκοι εποίκισαν την Κύπρο παρά τις συμφωνίες, ενώ η  Αγγλία κατέχει το 3% του νησιού με  στρατιωτικές βάσεις εφόσον είναι μία εκ των εγγυητριών της σταθερότητας στο νησί.
Οι Βρετανοί δεν έκαναν ποτέ τίποτα ανοίγοντας την «όρεξη»  συνεχώς των Τούρκων  να διεκδικούν  νησιά  στο Αιγαίο Πέλαγος.
Τα Ίμια ήταν η αρχή ενώ σήμερα εν έτει 2016, οι Οθωμανοί Τούρκοι  δεν αναγνωρίζουν τα Δωδεκάνησα και την ΑΟΖ των νησιών αυτών . Οι προκλήσεις  των Τούρκων σε εναέριο και   θαλάσσιο  χώρο  στο Αιγαίο συνεχίζονται ακάθεκτες και θα συνεχίζονται για αρκετό διάστημα ακόμη.